Afscheid nemen. Cor Janssen, Ben Dekker

Afscheid nemen, dat was het deze week. Afscheid van een politiek bewogen jaar, maar ook met wat schrik afscheid nemen van 2 mensen die me dierbaar waren. In zo’n uitvaartcentrum denk ik dan altijd: “och had ik je nog maar even een paar minuten kunnen spreken, dat zou fijn zijn”. Maar het is te laat dan. De les die je steeds leert is dan ook dat je moet beseffen dat je sommigen de laatste keer kunt spreken. Heb je gezegd wat je tegen die ander wilde zeggen ? We kunnen zoveel leren van elkaar.

Het is dus alsof ik 2 vrinden ben kwijtgeraakt deze week. Donderdag in Heeze afscheid genomen van Cor Janssen, mijn politieke collega in de Eindhovense raadscommissiewereld en gisteren in Eindhoven van Ben Dekker, een befaamd Eindhovenaar en voor mijn gezin, vrienden en bekenden, DE rijschoolman van Eindhoven en omstreken.
Beide mannen waren op een goede manier eigenwijs te noemen. Beiden waren harde werkers en beiden waren eigenlijk ook heel bourgondisch aangelegd. Dat trekt ook mensen aan rondom je, het was altijd gezellig.
Voor Cor is dat zeker opmerkelijk want hij zou zeker wel eens hebben mogen klagen over zijn handicap, maar deed dat nimmer, een vrolijke baas. Op Cor zal ik nog nader ingaan in een afzonderlijk item. Over Ben Dekker hierbij wat gedachten.

Ben Dekker leerde ik kennen toen ik een keer of 5 a 6 gezakt was voor mijn rij-examen bij rijschool Marinus, zo’n school van 10 lessen voor fl. 47,50 en vervolglessen fl. 6,50 per les destijds.
Ik heb toen aan den lijve ervaren dat goedkoop duurkoop is overigens.
Een fijne rijschool dus, met rust en kwaliteit, ook in lesauto’s (Mercedes). Als Dekker zei dat je “op kon” om “af te rijden” dan wist je nagenoeg zeker dat je kans van slagen 90% of meer was. Men wist dat deze rijschool geen bagger afleverde en zelfs als je een mindere dag had wist de examinator dat de kandidaat eigenlijk best kon rijden want anders was je niet tot dat punt gekomen.
Ben had autoriteit en bewees voor mij dat bescheidenheid er juist voor zorgt dat de buitenwereld je op handen gaat dragen, juist omdat je je zelf niet “vooruitsteekt”, zoals de Belgen zeggen. Het lijkt wat  “bijbels” maar het is zo. Je verovert de harten van mensen door je rustig en correct op te stellen, dat roept waardering op.
Nadat ik mijn rij-examen haalde gingen nadien automatisch mijn vrouw en mijn zoon en familie en kennissen naar deze rijschool, dat vertelt door en als iedereen dan de eerste keer slaagt dan is je reputatie natuurlijk gevestigd. Ben was in Eindhoven een geziene man en het valt vreemd, dat ook hij, te vroeg, is heengegaan.
Onwillekeurig denk je bij zo’n overlijden terug aan wat je hebt meegemaakt.

Daarom toch nog een anekdote bij een van mijn eerste rijlessen bij rijschool Dekker.
De instructeur, bij deze voor mij dus nieuwe rijschool, 35 jaar of meer geleden. De man zei me dat hij rechts- en linksaf zou aangeven, maar als hij niets zei moest ik gewoon rechtdoor rijden. Aldus geschiedde. Ik, als jong broekie, aan het rijden. Het waren lessen van 50 minuten en nadat we zowat tegen het einde van de les waren viel het me op dat het commentaar en de aanwijzingen stilvielen. Ik reed gewoon rechtdoor, zoals afgesproken, maar geraakte op de snelweg en we lieten Eindhoven achter ons. Ik kreeg geen commentaar dus alsmaar rechtuit ging die auto. Nu gebeurde dat wel meer om bij een volgende afslag weer in te voegen naar de kern van Eindhoven, maar die lieten we nu toch wel erg ver achter ons. Maar ik volgde echter braaf en keurig de instructie op, zonder aangeven alsmaar rechtuit. Een nieuwe rijschool kan zo z’n eigen stijl en regels hebben, natuurlijk en misschien moesten we de opvolgende leerling wel in Eersel of zo ophalen, of ze keken niet zo nauw met de tijd, weet ik veel.
Ik dacht ook wel “deze instructeur heeft er wel zin in” en het kwam soms voor dat men 2 lessen achter elkaar deed als dat nodig was en zo in de planning uitkwam.
Het werd ondertussen een ferme tocht, de auto spinde lekker maar ik dacht na een uur toch wel, moeten we nu niet eens rechts of links ? Ik keek schielijk naar mijn instructeur, maar die leek in een diepe slaap geraakt en ik dacht, nou ik zal dan maar op eigen koers proberen terug naar Eindhoven te rijden.
Na vele omzwervingen en 3 uur later geraakte ik weer in Eindhoven en reed maar richting Tinelstraat, waar de rijschool van Ben Dekker gevestigd was. Ondertussen was ik even gestopt om de man wakker te maken want het was wat al te gênant als zijn baas Ben Dekker hem zag slapen natuurlijk. Maar wat ik ook probeerde, hij bleef in een soort halfslaap maar doorronken. Toen toch maar naar de Tinelstraat gereden en de man met vereende krachten thuis bij hem op de bank gelegd. Bleek de man een “toeval” of zo gehad te hebben (flauwte ?). Ik had met zo’n 4 uur ruim de tijd gekregen om aan het voertuig te wennen en juist de zelfstandigheid tijdens die lesrit gaf me een zekere overtuiging in het verkeer, waarna ik vrij snel het examen kon aanvragen.
Toen de examinator me bij het afrijden zei: “ik geef alleen aan of je rechts of linksaf moet en anders moet je gewoon “de weg vervolgen” (Nb bekende truc als je op een eenrichtingsweg aankoerst waar je vanaf die kant niet in mag) moest ik onwillekeurig glimlachen. Ik slaagde in ieder geval.
Dat was dus een van mijn eerste rijlessen bij rijschool Ben Dekker. Overigens geen schoolvoorbeeld hoe het er gewoonlijk aan toe ging, maar juist daarom bijzonder.

Ben, je was een fijne vent, een innemende Eindhovenaar. Ik zal je niet meer zien bij het Fiesta del Sol voor Trocadero als onze band daar speelt. Overigens stopt ook Trocadero nu, heel opmerkelijk. Ik bewaar zoete herinneringen aan een man die wij als een vriend beschouwden.

Voor het condoleance-register van Ben Dekker: zie www.bendekker.nl