Pim Fortuyn, 18 jaar geleden: Nederland werd bestolen!
- 6 mei, de dag dat de wereld, in ons land, 18 jaar geleden, stilstond van verbijstering.
- ‘Dat zoiets in ons land kon gebeuren: het elimineren van een man die op de drempel stond van een minister-presidenschap?’ Alles was klaar voor een enorme verkiezingswinst, nog slechts een dikke week of zo en Nederland zou ‘anders’ worden. Grote delen van de bevolking zagen ernaar uit en juichde de ommekeer toe, men was wel klaar met de heersende politieke elite. Een nieuwkomer met zo een drive, opkomend in slechts korte tijd, hij werd omarmd en geadoreerd in brede volkslagen.
- De bestaande bestuursorde wist zich geen raad! Steeds zichtbaarder nijdig werden Marcel van Dam, Ad Melkert, Paul Rosenmoller en consorten, men was nerveus, “hoe is deze man nog te stoppen? De verkiezingen staan voor de deur”.
Dagelijks demoniseren door TV/programma’s, talkshows, betaald door de Staat, daar kon Pim perfect mee omgaan, als de ‘neutrale’ debatleider werkelijk te ver meedeed met het gespeelde spelletje, stapte hij gewoon op, hij had hen niet nodig om zijn opmars gestalte te geven, hij was het nieuws immers.
Toch waarschuwde hij keer op keer. Deze demonisering zou weleens tot gevolg kunnen hebben dat daarmee een aanval op zijn leven werd gecreeerd. Hij zag het aankomen waar de regering weer eens blind leek.
De man zelf had de autoriteiten van toen, de politiek-bestuurlijke elite van destijds al menigmaal toegeroepen dat een attaque eraan zat te komen, het klimaat werd geschapen door juist diezelfde politieke machtsbezitters (en dienende media) met hun mediale roeptoeters en gekleurde debatleiders of journaille.
Veel kwesties waarin Europa verzeild is geraakt, werd meer dan 18 jaar geleden duidelijk aangestipt door deze man.
De positie van bestaande politiek-bestuurlijke elite kwam in gevaar, het land zou een nieuwe frisse kant op gaan zeilen.
In debatten kon men de met argumenten en feiten onderbouwde stellingen niet weerstaan, verbaal waren ze verloren. Alleen het ‘zwart-maken’ restte de macht nog, of was er meer nodig om deze kolossale gigant, charismatisch als een Nederlandse Kennedy, de voet nog dwars te zetten. Het ging om hun macht, hun inkomen en hun vermogen om vrienden op strategische baantjes te positioneren zodat Nederland voor hen, wat nu heet ‘de kartel-partijen’ bestuurbaar zou blijven.
Hoe zou Nederland eruit gezien hebben als men de nieuwe weg zou hebben kunnen inslaan?
Was Volkert G. slechts een dienstbare die zijn rol moest spelen? Zat er meer achter? De belangen waren groot. Normaal zie je emotie bij een fanaticus. Hier staat een moordenaar die rustig is, klaar om zijn gewenste juridische studie op te pakken en als de Staat die kosten voor zijn rekening neemt, is dat geen slechte zaak. Er valt mee te dealen.
Tomas Ross zet vraagtekens bij deze moord, ‘een aantal feiten’ verdienen volgens hem nader onderzoek.
Opmerkelijk is de beperkte hoofdwond die volgens wapenkenners veel ernstiger zou moeten zijn als hij vanaf 1,5 meter afstand is beschoten.
Er is op dat Mediaplein een kogelhuls op meer dan 10 meter afstand van Fortuyn gevonden, iets dat technisch niet mogelijk zou kunnen zijn bij het pistool dat Volkert van der G. toen gebruikte.
Verder zou er een zinsnede uit het autopsierapport zijn verdwenen. De patholoog beschrijft daar dat één van de kogels in het hoofd van Fortuyn niet van achteren, maar via de voorkant het hoofd binnenkwam.
Ook zijn er van mensen die aanwezig waren bij de aanslag, verklaringen, die nader onderzoek hadden verdiend. Bijvoorbeeld de getuigenis over een man in een overall op een elektriciteitshuisje vlakbij de plaats van de aanslag. Ook bekend zijn de getuigenissen van radiopresentator Ruud de Wild en Fortuynist de Booy dat Pim al door zijn knieën zeeg voordat Van der G. zijn eerste schot loste, waardoor Van der G. feitelijk vuurde op het lijk van Fortuyn.’
Waar of onwaar dat vd Graaf alleen stond, feit is dat het onderzoek vragen opriep en het de autoriteiten niet slecht uitkwam dat de politieke orde niet aan diggelen wetd geslagen.
Nooit eerder behaalde een overledene bij een verkiezing zo enorm veel stemmen.
Hoe anders had het kunnen en moeten lopen.
Een groot deel van de Nederlanders werd ontnomen wat ze hartstochtig wilde, een nieuwe democratisch gekozen leider met capaciteiten die men vele decennia niet had ontwaard bij de politiek/bestuurlijke top van ons land.
De ratten kropen na die fatale dag, 6 mei 2002, fluks terug in hun riolen, ver weg, bang voor de toorn des volks en Wim Kok kon slechts met moeite de natie tot rust manen.
Vandaag, 18 jaar geleden.
Nederland werd bestolen.
