Mooi oud is prachtig
Ik kan er van genieten als ik wat aan het klooien ben op zolder of zo, en ik een aantal van mijn eerste laptops terugzie, over 1986 of daaromtrent spreken we dan. Ik werd destijds trotse eigenaar van een laptop die gelanceerd was in Japan en waar nog niemand hier over beschikte. Een superding: Thosiba T2100. 640 kb intern geheugen en prestaties leverend waar geen werkgever als PWC accountants (voorloper Van Dien + Co feitelijk) tegenop kon met een typekamer vol meiden. Ik maakte furore met mijn investering van 11.900 guldens en had nog aanzienlijk afgepingeld ook want de verkoopprijs stond op 15.600 nederlandse florijnen. Waar mijn collegae hun geschreven rapporten en belastingaangiften trouw naar de typekamer brachten ter verwerking en in de volgende fase gingen corrigeren op typefouten (tippex) en dan weer terugbrachten en daar vele uren mee doende waren, raasde ik de een na de andere stukken er uit. Klanten wilden perse met deze assistent zaken doen, want hij deed alles in een kwart van de tijd. Rijen voor mijn werkkamer en collegae die het rustiger en rustiger kregen waarbij ik zelf helemaal vol liep.
Na een halfjaar begon de werkgever te mopperen.
De klanten vielen met meer dan de helft terug met omzet omdat alles via mijn account zo snel ging. De 6 dames van de typekamer zaten steeds meer te niksen want ook zij konden mijn zaken in een mum van tijd afregelen. Een verbod op het gebruik van mijn Thosiba volgde spoedig. Ik moest weer gaan schrijven en laten typen en corrigeren en dan weer op stapels in de postbakjes van de dames om dat postgereed te maken. Terug naar het handwerk. Dat werd natuurlijk een ongelukkig avontuur, een werknemer die geavanceerder denkt dan zijn werkgeversconcern. Klanten pikten dat hopeloos tijd vergende traject niet meer en smeekten me om weer zoals voorheen te gaan werken, en zetten druk bij werkgever. Mooie tijd was dat.
Ik haal dat ding weer van zolder en zet het weer aan en hij begint weer fris en vrolijk te ratelen met klikjes van 2 naar 4 en 8 en 16 naar 32 enzovoort zie je die teller oplopen en na een minuut of 3 wachten is ie uitgeteld voor op z’n 640 Kb intern geheugen waarna de programma’s geopend kunnen worden. Ja, het staat er nog allemaal nog op. FrameWork een gigantisch geavanceerd programma (nou ja, voor die tijd) en simpel (NB met aantikken van de spatiebalk schakelt het systeem over van numeriek naar alfanummeriek en omgekeerd) als Exact in z’n Dos-dagen.
Cd dir/ waarbij cd staat voor change directory en dan de betreffende programma-opstartcodes intoetsen. Niks geen kleur nog, alles amber. En wat woog zo’n draagbaar pc-tje nu wel.
Zeven kilo ja. Kom daar nu maar eens om. Het is toch weer leuk om even terug te kijken in de historie, hoe je formuleerde en waar je je druk over maakt, dat alles te zien uit briefbestanden en andere vastleggingen uit die tijd. En onberispelijk werken natuurlijk zo’n apparaat van weleer. Een harde schijf die nimmer kapot gaat, je kunt er met een hamer op slaan maar dat ding gaat gewoon door. De Thosiba-verkopers demonstreerden die laptop destijds ook door midden in een briefje in WordPerfect (het veel betere tekstverwerkingsprogramma dan Word !) die laptop uit hun handen te laten vallen en vervolgens weer van de grond opraapten en de brief vervolgde……geen centje pijn. Nee pure kwaliteit. De maatschappij van nu is vluchtiger geworden. Heb zojuist weer 5 printers en oude 3 pc’s aan de schroot meegegeven. De prijs van een printer is gezakt tot de prijs van de inktpatroon en de waarde is vrijwel nihil. Maar de waarde van mijn eerste laptop blijft voor mij hoog, z’n kleine 12.000 guldentjes meer dan waard is gebleken. Vooruit in de tijd heeft altijd geloond, besef ik en het investeren in kwaliteit ook. Thosiba, een naam die door prima ervaringen bij mij geen kwaad kan doen.
