Skiete Willy !

november 26th, 2011 by Marcel

Ik kan me nog levendig de tijd herinneren waarbij trainer Kurt Linder deze rasvoetballer buiten het basiselftal van ‘Philips’, de tweede betaald voetbalclub van Eindhoven, hield. Ik stond onverkort als 1 blok achter Willy, de man die, voor mij, altijd moest spelen, want het was de spil van het roodwitte elftal. Ik heb genoten van het gemak waarmee de raspaarden Willy van der kuijlen en Ralf Edstrom elkaar in het veld vonden.

De Philips Sport Vereniging was bepaald niet mijn club, zeker niet, maar enkele spaarzame loten van deze boom hebben toch mijn (blauw-witte) hart gestolen, zoals deze beide voetballers en ook de slimme Harry van Raaij, en jongens als Philip Cocu, vechtertje Ronald Waterreus (in de tijd dat Philips hem wilde afserveren omdat men dacht een betere te hebben…deze man had mijn volledige sympathie, hij vocht zich terug en won, fantastisch…) en Jan van Beveren, de nooit geevenaarde keeper die Nederland gegarandeerd het WK zou hebben gebracht en in het cruciaal duel mit Der Bomber, Gerd Muller, winnaar van de situatie zou zijn gebleven. Geheid. Een klasbak was het, waarbij keepers als Jan Jongbloed en Piet Schrijvers kleuterklascategorie waren. Ook van buitencategorie was dus Mr. PSV, Willy van der Kuijlen, onze Bomber met een snoeihart schot, waarbij soms de keeper, als die in de weg durfde te gaan staan, gewoon met bal en al werd meegeblazen in de goal.
“Skiete Willy”, zong dus het publiek. Tussen de palen en het was raak. Onhoudbaar dan. Dat was zijn handelsmerk, evenals zijn befaamde kapbeweging, soms wel 2 a 3 maal achtereen, waarna het logisch daaropvolgend verzengend schot volgde van deze Eindhovense Helmonder of Helmondse Eindhovenaar, brainporter avant la lettre dus.

Waarom ik, als ras-EVV-er, toch wel iets heb met de roodwitten komt enkel en alleen door dergelijke voetballers zoals een van der Kuijlen, de voetballer die zo haaks staat op de geldmachine die dit bedrijf is en was. Wellicht ook schepte de beperkte raakvlakken van blauwwit en roodwit een band zoals spelers die in beide clubs opereerden , zoals Hendrik ‘Kina’ Schalks de man met het leeuwenhart en Willie Senders, de man die het Groningse GVAV kapotspeelde en daarmee de promotie van EVV afdwong. En nu vandaag de dag, als revival van die tijd, een man als Ernest Faber, ook een man die niet meteen gemakkelijk voor de dikste duit kiest en daarom zo enorm goed bij FCE past. Poen is belangrijk maar niet zo primair. Dat is ook het grote verschil tussen Aalsterweg en Frederiklaan. Willy zou zomaar een blauw-witte kunnen ‘wezen’, qua mentaliteit, roep ik dan maar eens.
Want ook buiten het veld liet Willy , samen met Jan van Beveren, zien dat hij stijl had. Je kon niet zomaar alles met hem aansollen en het was jammer dat hij daarin niet gesteund werd door de andere zuidelijke spelers o.a. de Kerkhofjes, toen de JC-kliek de zwakke bondscoach dirigeerde zoals de man nu nog denkt alles en iedereen naar zijn pijpen te kunnen laten dansen. Nee grenzen trek je , tot hier en niet verder, wat de consequenties ook waren. Hulde !
Ik wil naast de voetbalcapaciteiten dus vooral ook de eenvoud roemen, Willy is nooit de roem naar het hoofd gestegen en proto-typing voor de Eindhovenaar/Helmonder of de zuiderling die die Hilversumse trotse randstedelijke blabla niet nodig hebben. De Berry van Aerle mentaliteit. Dat zijn wij hier, en iedereen die alsmaar steeds opnieuw roept dat wij veel trotser en stoerder moeten worden en trots moeten uitstralen snapt er geen sikkepit van. De eenvoud en de bescheidenheid is juist ons handelsmerk en dat moet je niet kunstmatig willen gaan veranderen (Sakker, Van Gijzel etcetera, ze begrijpen er geen barst van) als dat niet in onze aard zit. Wij zijn gewoon, heel gewoon en juist vanuit die eenvoud stijgen we tot grote hoogte. Laat onze mentaliteit met rust. Willy is daarom een voortrekker en gezichtsbepalend persoon die vanuit mijn voetbalplekkie aan de Aalsterweg op heel veel sympathie en waardering kan rekenen.

Hoe actueel oude voetbalzaken soms zijn…. Want naast het verschijnen van “Onze Willy”, is ook “Der Johann” weer hot news.
Personen kun je niet of moeilijk veranderen en de mentaliteit en het irritante gedrag, zeg maar rotstreek, van Johan Cruijf van destijds (over de rug van een mentaal zwakke bondscoach, bij de samenstelling van het Nederlands Elftal door het injecteren van dit team met JC-vrinden of meelopers) lijkt ook nu in deze tijd nog onveranderd levendig, waarbij slechts de namen van de potentiele slachtoffers wijzigen. Uiteindelijk zullen ze zelf in de gegraven kuil vallen. Cruijf, een fenomenale voetballer, maar denkend dat hij dan alles kan dirigeren. In de tijd waarin hij het Nederlands Elftal nogal eens in de steek liet omdat hij in Italie schoenenhandel moest bedrijven en de verantwoordelijkheid voor het nemen van een penalty standaard ontliep…. Het kon allemaal. Hoe fnuikend is het geweest voor een land dat nooit wereldkampioen werd, maar er wel de capaciteiten voor had. Ook vedettes houd je in de hand, je laat een team niet dirigeren door 1 speler, hoe uitzonderlijk goed ook. Maar dat zijn lessen uit het verleden en voor mij heeft Van der kuijlen destijds gedaan wat hij moest doen. Ook al is het uiteindelijk rendement voor hemzelf minder geweest.

Natuurlijk moest ik zijn boek hebben en natuurlijk ging ik hem opzoeken. Een grote man, in al zijn eenvoud. Fons Jacobs, ook zo’n Eindhovense Helmonder, hoorde daar bij dat feestje natuurlijk ook te zijn. En ook Van Marwijk, een coach met dezelfde nononsens-attitude was erbij. Zijn voorwoord in het boek is hartverwarmend en puur en sluit helemaal aan bij hetgeen ik hier debiteer over “grootheid in bescheidenheid”. Wat een andere wereld ten opzichte van de even verderop liggende schreeuwerigheid en met veel zelfingenomen kunstmatigheid zoals de zichzelfprijzende afzijkjury-grootheden bij zang,- dans of kookwedstrijdjes op de Hilversums T.V. Voor mij een ware tegenpool deze bescheiden topper. Een mooie happening. Ik ga lezen en kijken of ik mijn beleving herken.